Życie jest jak niski brzydki stolik zostawiony w salonie przez poprzednich lokatorów. Przeważnie go dostrzegasz, pamiętasz, że tam jest, uważasz, ale możesz czasem zapomnieć i wówczas jego kant wbija ci się w udo lub kolano, a wtedy boli. I zawsze niemal zostawia ślad. Kiedy palisz, nie sprawisz tym, że niski stolik zniknie. Nic poza śmiercią tego nie sprawi. Ale dobry buch może spiłować kanty, zaokrąglić je nieco. I kiedy zawadzisz, boli dużo mniej.
Etgar Keret „Usterka na skraju galaktyki”, Str 205
Nie palę, ale czytam, i dlatego śmiem twierdzić, że książka też może służyć do wspomnianego wyżej celu. Do zaokrąglania kantów życia, do rozwalania „zamarzniętego morza wewnątrz nas” ( to już Kafka jak wiadomo). Oczywiście nie każda, ale akurat ta, o której chce tu powiedzieć, doskonale się do tego nadaje.
Opowiadania Kereta potrafią złagodzić rzeczywistość jak najbardziej kolorowe sny. Bo je przypominają. Są zwariowane, surrealistyczne, ale nie pozbawione mądrości i skłaniające do refleksji. Ofiarowują taką jazdę dla wyobraźni, że miałam chęć do Autora napisać błagalny list, by zdradził tajemnice, co łyka, pije lub wdycha w trakcie pisania. Kończący się prośbą o podanie gdzie można zdobyć choć odrobinę tego specyfiku. Bo też tak chcę, mieć wizje ze złotą rybką, co życzeń nie spełnia, ale każdej nocy wyłazi z akwarium i ogląda głupawe programy w telewizji. A potem wraca do siebie, zostawiając kałuże na podłodze.
Autor, wiadomo, nie złota rybka, więc tym bardziej moich próśb nie wysłucha. Jedyne co może, to skłonić mnie do rozmyślań nad charakterem rzeczonej rybki. Nad ścieżkami losu, co mogą wiele, ale raczej nie prowadzą nas w stronę spełnionych marzeń. Zresztą, czy naprawdę urzeczywistnienie pragnień jest najlepszym, co może się nam przydarzyć?
Takie przewrotne pytanie zostało mi w myślach po przeczytaniu tego zbioru opowiadań. Gdzie autor dowodzi, że nawet gdy uznamy siebie albo świat za usterkę, to i tak nie zabraknie nam powodów do małych i mniejszych przyjemności. Takie mi Keret pokazał piękno absurdu życia.
Warto:
więcej niz pierwsza czytanka 