Agnieszka Kosinska Rozmowy o Miłoszu – więcej niz pierwsza czytanka

Uważność jest najważniejsza w sekretarzowaniu takiemu twórcy jak Miłosz. Uważność, czyli czuła obserwacja poety i jego otoczenia. Przydaje się ona nie tylko przy przepisywaniu jego utworów z rękopisów, ale również w życiu codziennym. Kiedy zapodziewa się ulubione pióro – zapamiętać, gdzie je wcześniej położył i gdzie je zwykł kłaść. Kiedy zaglądasz do biurka – wiedzieć, że jutro skończy się ulubiony marcepan . Kiedy drukujesz teksty wiedzieć, że wzrok poety się pogorszył i są czcionki, które czyta się wygodniej, a inne nie, i że podwójna interlinia też się przyda. Kiedy wychodzisz z poetą do kina – być przygotowanym na czytanie listy dialogowej (korzysta z tego cała sala kinowa) i wyjaśnianie zawiłości fabuły.

Agnieszka Kosińska „Rozmowy o Miłoszu”, Str 67

Przeczytałam tę niepozorną książeczkę w ramach inauguracji roku Czesława Miłosza. Nie jestem zagorzałą wielbicielką jego poezji, ale uważam go za jedną z bardziej interesujących i wszechstronnych postaci współczesnej Rzeczpospolitej. Mimo tego, że noblista, że z długim i zawiłym życiorysem, nie doczekał się jakoś biografii. Może teraz, w okrągłą rocznicę urodzin coś się zmieni, może jakieś wydawnictwo (znak chociażby) pichci taką miłą niespodziankę. Nie wiem. Póki co ciekawym Miłosza-człowieka pozostaje ten zbiorek zawierający wywiady z Agnieszką Kosińską, sekretarką Poety w jego ostatnich, krakowskich latach. Można tam dowiedzieć się że Mistrz lubił kluchy, miał na biurku spory nieład i nie znosił spóźnialstwa. I byłoby to całkiem interesujące, gdyby nie zostało kilkakrotnie powtórzone na zaledwie 80 stronach tekstu. Wygląda na to, że Pani Agnieszka wszystkim dziennikarzom mówiła mniej więcej to samo, ale żeby sklecić to wydanie, musiała zamieścić wszystko, co się w prasie z jej udziałem ukazało. Dużo tego przecież i tak nie było. Efekt jest taki, że czytanie pierwszego rozdziału to wielka przyjemność, czytanie kolejnych wywołuje poziewanie i lekkie zniecierpliwienie. A także zdziwienie: bo dlaczego zamiast sklejania skrawków Pani Agnieszka po prostu nie weźmie się za spisanie wspomnień o Poecie?

mowa o: