Mr. Lonely Heart

Robert Doisneau „Prevert au gueridon”

Boją się tego,  co –wiedzą o tym- tkwi gdzieś w otaczającym ich mroku, co może w każdej chwili pojawić  się w niewątpliwym świetle latarek, tak że nie będzie tego można zignorować, wytłumaczyć. Boją się wroga, którego nie da się ująć statystycznie, Gorgony, która odmawia chirurgii plastycznej, wampira pijącego krew z niegrzecznym, nietaktownym siorbaniem, brzydko pachnącej bestii, co nie używa dezodorantów, niewymownego, co wbrew ich uciszaniu nalega, by wymówić jego imię. Pośród wielu odmian potworów, powiada George, boja się małego mnie.   ( Ch. Isherwood „Samotność” )

George jest starzejącym się gejem, który właśnie uczy się żyć po utracie swojego długoletniego partnera. Mieszka w L.A., jest wykładowcą na uniwersytecie, ma uroczy domek w dzielnicy pełnej przykładnych amerykańskich rodzin. Drażnią go pałętające się po dzielnicy dzieci,   drażni go fakt, ze ustalone od wielu lat jego własne rytuały nagle znikły, przez nieobecność, która zajęła miejsce jego Jima.

Formalnie George jest sam tyko przez kilka godzin wczesnego poranka. Potem będzie cały czas wśród ludzi, rozmawiając ze studentami, odwiedzając mniej lub bardziej lubianych znajomych. W pewnym momencie przekonuje się, że  już mimowolnie zaczął poszukiwać nowego kochanka.  Jednak czytelnikowi nie jest dane dowiedzieć się czy te poszukiwania kończą się sukcesem. Bo cała akcja tej książki to tylko jeden dzień z życia George, raport ze stanu po utracie.

Mimo tematyki, książka wywołuje nie tyle uczucie smutku, co znużenia. Rezygnacja George, jego nieudolne próby oddalenia poczucia opuszczenia, balansowanie na skraju rezygnacji i wysiłku odnalezienia nowego stylu życia,  to powoduje, że mu współczujemy, ale jednocześnie zdajemy sobie sprawę, jak bardzo przez jego przygnębienie nie chcemy być przy  nim-by nie stać się takimi jak on.  Nawet autor książki wyrzeka się w końcu George’a,  formułując taki a nie inny epilog jego losów. Mogący stanowic  zawód dla czytelnika, który choć trochę poczuł do George’a sympatię.   

mowa o:

 

 

 

zamiast oscara czyli nagroda pierwsza

           

Z  wielką przyjemnością anonsuję, że padła pierwsza prawidłowa odpowiedz w konkursie czar par! Wszystkie pary i ich pochodzenie odgadła autorka bloga „małe i większe formy” . Mała Forma jako nagrodę wybrała „Kafkę nad Morzem’ H. Murakamiego. Serdecznie gratuluję zwycięstwa! 
Zainteresowanym przypominam, że do wygrania zostały jeszcze 2 książki:-).

 

moors

Rackmoor leżało w rozpadlinie skalnej, zwrócone frontem do morza Północnego, a tyłem do wrzosowisk. Wyglądało tak, jakby skrywało jakąś tajemnicę, a nawet winę.  

M.Grimes  „ pod przechytrzonym lisem”  

To się już chyba powinno nazwać uzależnieniem. Ilekroć spoglądam na kolejną okładkę przygód inspektora Jurego, przypomina mi się pewien angielski kolega,  który wyjadając  ostatnie krakersy pudełka mamrotał spuszczając oczy „”I know I am a pig but they are so morrish”. Taką właśnie reakcje wywołują we mnie kryminały Grimes z angielską prowincją w tle, nigdy nie mam dość, wyczytuję do ostatniego słówka i chce mi się więcej i więcej. Przez te namiętność dałam się zagnać w najdalsze zakątki hrabstwa Yorkshire, i wpadłam w wątek kryminalny jak w zaspę. Bo śniegu, mgły i lodowatych wichrów w tym tomie nie brakuje. Jest też wspaniała kolekcja  angielskiej śmietanki towarzyskiej i dziwaków przeróżnych. Moim faworytem był dwunastoletni Bertie, który wraz z psem gospodarzy sobie, dzieląc sprawiedliwie plasterki bekonu i rozwiązując po kawałku zagadki kryminalne. Jest też mój ulubiony były lord Melrose, kilka starych panien i lekkomyślna matka. Trup też oczywiście jest, pojawia się malowniczo w noc Trzech Króli i jak to zmarli śmiercią nienaturalną zwykle robią, przyczynia się do niezłego zamieszania w niewielkim miasteczku.  

Nie musze chyba mówić jak wartko mi się czytało, jak miałka mi się wydała moja własna zaokienna zima w porównaniu z tą demoniczną i stylową  w Rackmoor. Przyznam się tylko, ze po przewróceniu ostatniej kartki zaraz pognałam zamówić „The Anodyne necklace”. Trochę droższa od ciastka, ale równie mocno moriszowata.

mowa o:

craving

Niby powinno się mówić po polsku, ale są słowa które zastąpić mi trudno. Na przykład takie craving: nie oznacza po prostu tęsknoty, nie oznacza też byle jakiej zachcianki.

I get this craving

for my mother food,

I leave art Galleries

in search of plantains

saltfish/sweet potatoes

mówi Grace Nichols i już wiem, ze jest to głęboko zakorzenione w niej pragnienie i nie odzyska spokoju, póki go nie spełni. Dlatego nie mogę powiedzieć ,że po prostu mam ochotę, o nie, ja mam autentyczny craving na jakąś książkę w ciemnej okładce i z przeciągami, bohaterem o zmarzniętych stopach, który jest trochę głodny, trochę zmęczony  i szuka czegoś, czego być może nie odnajdzie do ostatniej strony. Wbrew temu, że zima, że śnieg, że minus 7, unikam przegrzanej kuchni  w „stu odcieniach bieli”, mam nawet dosyć ciepła Babcinego saloniku „lali”, nie kusi mnie aromat rosołu pichconego przez adiutanta Napoleona w „Namiętności’  i pure z ziemniaków którym zajada się Emma.  

Pozostaje mi skręcić kaloryfer, albo iść do biblioteki ;-).

miłośnicy

 

             Wydawałoby się, że nie ma lepszego tematu przewodniego na okołowalentynkowy klub książki niż Jane Austen. Napiekłam ciastek[i], niczym Królowa Kier, odkurzyłam kieliszki  i wyciągnęłam mój ukochany sześciopak[ii], czyli wydanie dzieł wszystkich Austen. Zadaną książkę oczywiście też przeczytałam. I tu był właśnie jedyny zgrzyt. Bo książka mimo sugestii autorki-i w tytule, i w nazwie rozdziałów, i w cytatach- z naszą drogą Jane niewiele miała wspólnego. Historie sześciu osób spotykających się co miesiąc by omówic kolejną książkę Austen są  dość urozmaicone, ale niezbyt podobne do historii Emmy , Elizabeth czy Fanny. No cóż, sama Anglia ma się tak do Kalifornii, jak „Star Trek” do „Rozważnej i Romantycznej”. Przy okazji spotkania dowiedziałam się, że autorka zajmuje się zwykle pisaniem literatury Since-fiction. I być może tego powinna się trzymac. Być może również była w finansowej  potrzebie i książka pomogła je tę potrzebę zaspokoić. Sprzedanie praw do zrealizowania filmu na jej podstawie musiało niezłe podreperować budżet. Gorzej było z zaspokojeniem moich oczekiwań literackich. Całe szczęście,  że książka została wybrana na temat naszej klubowej rozmowy. Bo dzięki omówieniu jej  w gronie osób tak błyskotliwych jak nasze książkowiczki odnalazłyśmy w niej znacznie więcej, niż podczas samotnego czytania.

mowa o:

  

[i] Według przepisu Liski

[ii] Zdobyty dzięki Chihiro

---

konkurs wciąż trwa

Ponieważ nie padła poprawna odpowiedz na walentynkowy quiz, konkurs jest wciąż otwarty. I nie zostanie zamknięty, dopóki nie dotrą do mnie przynajmniej 3 właściwe rozwiązania  :-).

czar par

 

Walentynki. Święto miłości czy sprzedawców spuchniętych serduch i kiczowtych gadżetów? Na szczęście możemy o tym sami zadecydować. Osobiście mam w nosie kupowanie przesłodzonych kotków czy ptaszynek, za to chętnie podzielę się dzisiaj jedną z moich wielkich miłości: Do książek. Jednym słowem Lets Celabrate jak na blog buksowy przystało: Proponuję walentynkową zgadywankę. Poniżej zamieszczony obrazek pokazuje cztery znane z literatury pary. Pierwsze trzy osoby, które odgadną imiona tych par, oraz autora i tytuł książki w jakiej występują, otrzymają nagrody książkowe. Do wygrania są: „Po słonecznej stronie ulicy” Diny Rubiny, „Kafka nad morzem” Haruki Murakami i „Martha F.” Nicolle Rosen. Odpowiedzi proszę przesyłać na maila: peek-a-boo@gazeta.pl, ze wskazaniem preferowanej książki. Życzę miłej zabawy:-).